در دنیای ارتباطات و اطلاعات ، شبکه ها به عنوان ستون اساسی انتقال داده ها و ارتباطات ایفای نقش مهمی دارند . از ارسال یک ایمیل تا مرور وب سایت ها ، از تماس تلفنی تا انتقال فایل ها ، همه این فعالیت ها در دنیای دیجیتال با استفاده از شبکه ها انجام می شوند . اما شبکه ها چگونه کار می کنند؟ چطور اطلاعات از یک دستگاه به دستگاه دیگر منتقل می شوند؟ به اینجا نقش مدل OSI و لایه های شبکه می آید .

مدل OSI چیست و چرا به آن نیاز داریم؟

مدل OSI یک مدل معماری استاندارد در زمینه شبکه ها و ارتباطات است که توسط سازمان بین المللی استانداردها (ISO) ایجاد شده است . نام “OSI” از عبارت “Open Systems Interconnection” گرفته شده است که به تداخل باز میان سیستم های متفاوت اشاره دارد . هدف اصلی این مدل ایجاد یک فریم وورک استاندارد برای تبیین عملکرد و ارتباط میان دستگاه ها در شبکه ها است . با تقسیم این فرآیند به لایه های مختلف ، این مدل تجزیه و تحلیل ، طراحی ، توسعه و مدیریت شبکه ها و ارتباطات را تسهیل می کند .

مدل OSI به عنوان یک چارچوب معماری استاندارد ، برای توصیف فرآیند ارتباطات و ارتباط دستگاه ها در شبکه ها توسعه داده شده است . این مدل یک نقشه سلسله مراتبی از لایه ها ارائه می دهد ، هر کدام وظایف مختص خود را در ارتباطات شبکه انجام می دهند . این تقسیم بندی به عنوان لایه های مدل OSI شناخته می شود و از لایه فیزیکی که به ارتباطات فیزیکی اختصاص دارد ، تا لایه کاربرد که در آن برنامه ها و خدمات کاربردی اجرا می شوند ، ادامه دارد .

مدل OSI یک چارچوب استاندارد برای تفسیر عملکرد شبکه ها و ارتباطات است . با تقسیم بندی به 7 لایه ، هر لایه وظایف خاص خود را دارد و با تعامل این لایه ها ، عملکرد بهتری برای ارتباطات شبکه فراهم می شود .

لایه فیزیکی  (Physical Layer)
لایه دیتا لینک  (Data Link Layer)
لایه شبکه  (Network Layer)
لایه انتقال  (Transport Layer)
لایه جلسه  (Session Layer)
لایه ارتباط  (Presentation Layer)
لایه کاربرد  (Application Layer)

1 . لایه فیزیکی  (Physical Layer) :

لایه فیزیکی در مدل  OSI، ابتدایی ترین لایه و اولین مرحله در فرآیند ارتباطات شبکه ای است . این لایه وظیفه تبدیل داده ها به بیت ها (1 و 0) را انجام می دهد و آن ها را به سیگنال های فیزیکی تبدیل می کند که از طریق وسایل انتقال مانند کابل ها ، فیبر نوری ، رادیو یا میانبرهای بی سیم انتقال داده می شوند . در واقع ، لایه فیزیکی مسئول تدوین روش ها و تکنیک های انتقال داده در سطح فیزیکی و پیاده سازی تجهیزات انتقال اطلاعات در مدل OSI می باشد .

وظایف اصلی لایه فیزیکی در مدل OSI :

تبدیل داده به سیگنال های فیزیکی : لایه فیزیکی در مدل OSI مسئول تبدیل داده ها به بیت های 0 و 1 است که به عنوان سیگنال های فیزیکی به منظور انتقال از یک مکان به مکان دیگر استفاده می شوند . این تبدیل باید با توجه به ویژگی های فیزیکی وسیله انتقال انجام شود ، مانند تناوب زمانی ، تناوب فرکانسی و غیره .

تعیین و تنظیم سرعت انتقال داده :

لایه فیزیکی تعیین می کند که با چه سرعتی داده ها از مبدأ به مقصد ارسال می شوند . این شامل مواردی مانند نرخ بیت  (bit rate)، نرخ انتقال (baud rate) و نرخ انتقال افزایشی (baud rate) می شود .

مدیریت فیزیکی توپولوژی :

توپولوژی شبکه معین می کند که چگونه دستگاه ها به یکدیگر متصل می شوند . لایه فیزیکی نیز مسئولیت تشخیص و تعیین توپولوژی فیزیکی شبکه را در مدل OSI دارد ، مانند توپولوژی ستاره ، حلقه ، شبکه و غیره .

مدیریت انواع کابل ها و وسایل انتقال :

انتقال داده ها ممکن است از طریق کابل های مسی ، فیبر نوری یا امواج رادیویی انجام شود . لایه فیزیکی باید با توجه به نوع ویژگی های وسیله انتقال ، روش های مناسب برای ارسال داده ها را تعیین کند .

مدیریت تکنولوژی های مختلف :

از آنجایی که لایه فیزیکی درگیر تجهیزات مختلف مانند تبدیل کننده ها ، آنتن ها ، کابل ها و غیره است ، باید به تکنولوژی های مختلف پاسخ دهد و مطابق با ویژگی های هر تکنولوژی عمل کند .

2 . لایه دیتا لینک (Data Link Layer) :

لایه دیتا لینک ، دومین لایه در مدل OSI است و به عنوان پلیس ترافیک شبکه عمل می کند . این لایه وظایف اصلی ارتباطی میان دستگاه های مجاور در یک شبکه را بر عهده دارد . هدف اصلی این لایه ایجاد یک ارتباط قابل اطمینان و پایدار بین دستگاه ها است .

وظایف اصلی لایه دیتا لینک در مدل OSI :

فرمت بندی کردن و قطعه بندی داده ها :

در مدل OSI ، لایه دیتا لینک به داده هایی که از لایه شبکه به آن می رسند ، هدر (Header) و تریلر (Trailer) اضافه می کند تا بسته های دیتا به عنوان فریم ها شناخته شوند . همچنین ، اگر داده ها بزرگ تر از حد مشخصی باشند ، آن ها را به قطعات کوچکتر تقسیم می کند تا بهترین بهره برداری از منابع شبکه حاصل شود .

کنترل خطا :

لایه دیتا لینک با افزودن بیت های کنترلی به فریم ها ، قادر به تشخیص و اصلاح خطاهای انتقالی است . اگر در انتقال داده ها مشکلی به وجود آید و فریم به طور نادرست دریافت شود ، ممکن است بازسازی و تصحیح اطلاعات از طریق بیت های کنترلی انجام شود .

کنترل جریان :

لایه دیتا لینک از مدل OSI مدیریت جریان داده ها بین دستگاه ها را انجام می دهد تا اشباع شبکه و از دست رفتن داده ها جلوگیری شود . این به اطمینان می پیوندد که دستگاه ها با نرخ متناسب داده ها را دریافت و پردازش کنند .

تشخیص و تصحیح خطا :

لایه دیتا لینک توانایی تشخیص و در صورت امکان تصحیح خطاهایی که در انتقال داده ها به وجود می آیند ، را دارد . این امر با استفاده از تکنیک هایی مانند بیت های جم (Hamming Code) و تجمیع چک سوم (Checksum) انجام می شود .

تعیین زمان بندی (Scheduling) ارسال :

در مدل OSI این لایه تنظیم می کند که کدام دستگاه در چه زمانی مجاز به ارسال داده ها است تا تداخل و تداخل زمانی در شبکه رخ ندهد . لایه دیتا لینک با ترکیب تمام این وظایف به عنوان یک لایه وسط میان لایه فیزیکی و لایه شبکه عمل می کند . این لایه در تأمین ارتباط های قابل اطمینان و ایمن در شبکه ها نقش مهمی دارد و با تشخیص و رفع خطاها ، به عملکرد بهتر شبکه کمک می کند .

3 . لایه شبکه (Network Layer) :

لایه شبکه ، سومین لایه در مدل OSI است و مسئول مدیریت مسیریابی و توزیع داده ها در شبکه ها است . این لایه بر ارسال داده ها از دستگاه مبدأ به مقصد با توجه به مسیرهای بهینه و مدیریت ترافیک در شبکه تمرکز دارد .

وظایف اصلی لایه شبکه :

مدیریت مسیریابی (Routing) :

یکی از وظایف مهم لایه شبکه در مدل OSI ، تعیین مسیر مناسب برای انتقال داده ها از دستگاه مبدأ به دستگاه مقصد است . این مسیرها ممکن است از طریق چندین مسیر مختلف تشکیل شده باشند ، و لایه شبکه تصمیم می گیرد کدام مسیر بهترین است .

توزیع ترافیک (Traffic Distribution) :

لایه شبکه ترافیک شبکه را مدیریت می کند تا منابع شبکه بهینه استفاده شود . این شامل توزیع بار بین مسیرها و دستگاه ها و تعادل بار بین مسیرهای مختلف می شود .

تعیین مسیر بهترین (Path Determination) : 

با توجه به شرایط مختلف شبکه ، لایه شبکه مسیر بهترین برای انتقال داده ها را انتخاب می کند . این انتخاب بر اساس معیارهایی مانند کوتاه ترین مسیر ، سرعت ، ترافیک فعلی و . . . انجام می شود .

انتخاب مسیر فعال (Path Selection) :

زمانی که چندین مسیر برای ارسال داده ها وجود دارد ، لایه شبکه تصمیم می گیرد که کدام مسیر را انتخاب کند . این انتخاب ممکن است به منظور تساوی بار ترافیک ، افزایش کیفیت ارتباط یا دیگر معیارها صورت گیرد .

جلوگیری از تداخل (Congestion Avoidance) :

اگر ترافیک شبکه به حدی بالا برود که منابع شبکه اشباع شود ، احتمال تداخل و کاهش کیفیت ارتباط افزایش می یابد . لایه شبکه سعی می کند با مدیریت ترافیک و اعمال مکانیسم هایی مانند کنترل جریان ، از تداخل جلوگیری کند .

تخصیص آدرس (Addressing) :
در شبکه ها ، دستگاه ها نیاز به آدرس دارند تا تشخیص داده ها و ارتباط با دیگر دستگاه ها امکان پذیر باشد . لایه شبکه برای تخصیص آدرس ها و مدیریت نام گذاری دستگاه ها مسئول است .

با انجام این وظایف ، لایه شبکه در

تعیین زمان بندی (Scheduling) ارسال :

دراین لایه از مدل OSI تنظیم می کند که کدام دستگاه در چه زمانی مجاز به ارسال داده ها است تا تداخل و تداخل زمانی در شبکه رخ ندهد . لایه دیتا لینک با ترکیب تمام این وظایف به عنوان یک لایه وسط میان لایه فیزیکی و لایه شبکه عمل می کند . این لایه در تأمین ارتباط های قابل اطمینان و ایمن در شبکه ها نقش مهمی دارد و با تشخیص و رفع خطاها ، به عملکرد بهتر شبکه کمک می کند .

اطمینان می یابد که داده ها به صورت بهینه و با کیفیت به مقصد مورد نظر برسند . این لایه از مدل OSI اهمیت زیادی در مدیریت و کنترل ترافیک و عملکرد شبکه دارد و برای عملکرد بهینه شبکه ها اساسی است .

مقاله پیشنهادی ما به شما : شبکه کامپیوتری چیست ؟

4 . لایه انتقال (Transport Layer) :

لایه انتقال چهارمین لایه در مدل OSI است و به ایجاد و مدیریت ارتباط های مناسب بین دستگاه های مبدأ و مقصد می پردازد . این لایه از خدماتی مانند ایجاد ارتباط ، انتقال داده ها ، کنترل جریان و تشخیص خطا پشتیبانی می کند .

وظایف اصلی لایه انتقال در مدل OSI :

ارتباط بین دستگاه ها (End-to-End Communication) :
لایه انتقال به ایجاد و مدیریت ارتباط بین دستگاه های مبدأ و مقصد اختصاص دارد . این ارتباط می تواند از نوع یک به یک (One-to-One) ، یک به چند (One-to-Many) و چند به چند (Many-to-Many) باشد .

تقسیم داده ها به تکه های کوچکتر (Segmentation) :
اگر داده ها بزرگ باشند ، لایه انتقال آن ها را به تکه های کوچکتر و قابل مدیریت تر تقسیم می کند که به عنوان “سگمنت” شناخته می شوند . این کار باعث بهبود بهره برداری از منابع شبکه می شود .

کنترل جریان (Flow Control) :
لایه انتقال مسئول مدیریت جریان داده ها از دستگاه مبدأ به دستگاه مقصد است تا از اشباع شدن بافرها و از دست رفتن داده ها جلوگیری شود . این به تضمین می پیوندد که دستگاه مقصد توانایی پردازش داده ها را داشته باشد .

تشخیص و تصحیح خطا (Error Detection and Correction) :
لایه انتقال برای تشخیص و در صورت امکان تصحیح خطاهایی که در انتقال داده ها به وجود می آیند ، از تکنیک هایی مانند بررسی مجموعه ای (Checksum) یا کد های همینگ (Hamming Codes) استفاده می کند .

تطابق سرعت (Rate Matching) :
در برخی مواقع ، سرعت ارسال داده ها از سرعت پردازش دستگاه ها متفاوت است . لایه انتقال با تطابق سرعت انتقال و سرعت پردازش دستگاه ها ، از ایجاد مشکلات جلوگیری می کند .

تحویل مطمئن داده ها (Reliability) :
لایه انتقال اطمینان از تحویل داده ها به مقصد و در ترتیب صحیح آن ها را فراهم می کند . اگر داده ها به درستی تحویل نشوند ، از مکانیسم های تائیدیه (Acknowledgement) و بازارسانی (Retransmission) برای تضمین تحویل صحیح استفاده می شود .

با انجام این وظایف ، لایه انتقال اطمینان از تحویل داده ها به مقصد در شرایط بهینه و با کیفیت مطمئن می شود . این لایه به تطابق سرعت و نگه داشتن انتقال درستی داده ها تا به ارتباطات اطمینان حاصل شود .

5 . لایه جلسه (Session Layer) :

لایه جلسه ، پنجمین لایه در مدل OSI است و مسئول برقراری ، مدیریت و پایان دادن جلسات ارتباطی میان دستگاه ها در شبکه ها می باشد . این لایه وظایفی را بر عهده دارد که به دستگاه ها اجازه می دهد ارتباط های پیچیده تر و متمرکز را ایجاد کنند و مدیریت کنند .

وظایف اصلی لایه جلسه در مدل OSI :

برقراری و پایان دادن جلسه (Session Establishment and Termination) :

لایه جلسه مسئول ایجاد جلسات ارتباطی میان دستگاه ها است . این شامل مراحل ایجاد ارتباط (Session Establishment) ، انتقال داده ها ، و پایان دادن جلسه (Session Termination) می شود .

مدیریت همگام سازی (Synchronization Management) :

ارتباط های شبکه ممکن است نیاز به همگام سازی داشته باشند تا دستگاه ها بتوانند تازه سازی و تطابق خود را با یکدیگر انجام دهند . لایه جلسه در مدل OSI مسئولیت مدیریت همگام سازی دستگاه ها را دارد .

مدیریت جریان داده ها (Data Flow Management) :

لایه جلسه مسئول کنترل جریان داده ها در طول جلسه ارتباطی میان دستگاه ها است . این به تنظیم نرخ انتقال داده ها و جلوگیری از اشباع شبکه کمک می کند .

مدیریت مهلت زمانی (Timeout Management) :

لایه جلسه می تواند زمان های مهلت را تعیین کند تا بتواند در صورت عدم دریافت پاسخ از دستگاه مقابل ، اقدام به قطع ارتباط نماید .

مدیریت خطا و بازیابی (Error Management and Recovery) :

در صورت وقوع خطاهایی مانند قطع ارتباط ناگهانی یا از دست رفتن داده ها ، لایه جلسه می تواند به بازیابی اطلاعات و برقراری دوباره ارتباط کمک کند .

مدیریت دسترسی همزمان (Concurrency Management) :

اگر چندین جلسه به صورت همزمان در حال انجام باشند ، لایه جلسه می تواند منابع و دسترسی به این جلسات را مدیریت کند تا از تداخل های ممکن جلوگیری شود .

لایه جلسه در واقع ارتباطات بین دستگاه ها را در شبکه به مرحله ای بالاتر از ترتیبی که داده ها به مقصد منتقل می شوند ، برده و به مدیریت ارتباطات پیچیده تر کمک می کند . این لایه نقشی اساسی در ایجاد و مدیریت ارتباطات مؤثر و پایدار بین دستگاه ها دارد .

6 . لایه ارتباط (Presentation Layer) :

لایه ارتباط ، ششمین لایه در مدل OSI است و وظیفه تبدیل و ترجمه داده هایی که توسط دستگاه ها ایجاد و دریافت می شوند ، به یک قالب قابل فهم توسط دستگاه ها دریافت کننده را دارد . این لایه از جزئیات مربوط به نحوه ذخیره و نمایش داده ها پیچیده می کند تا ارتباط ها بین دستگاه ها با خطوط مشترک تبدیل شود .

وظایف اصلی لایه ارتباط در مدل OSI :

تبدیل فرمت داده (Data Format Transformation) :

لایه ارتباط می تواند داده ها را از فرمت ارسالی به فرمتی تبدیل کند که دستگاه دریافت کننده بتواند آن ها را درک کند . مثلاً تبدیل داده های متنی به فرمت باینری یا تبدیل تصاویر به فرمت های مختلف .

رمزگذاری و رمزگشایی (Encryption and Decryption) :

لایه ارتباط می تواند داده ها را رمزنگاری کرده و در طی فرآیند انتقال اطلاعات امنیت بیشتری را فراهم کند . همچنین ، در دستگاه مقصد می تواند داده ها را رمزگشایی کند .

فشرده سازی (Compression) :

این لایه می تواند داده ها را با استفاده از الگوریتم های فشرده سازی کوچک تر کند تا از پهنای باند و منابع شبکه بهره برداری بهتری ایجاد شود .

مدیریت کاراکترها و کدینگ (Character and Coding Management) :

این لایه برای مدیریت کاراکترها و مجموعه های کدینگ مختلف به منظور ارسال داده ها به صورت دقیق و قابل فهم برای دستگاه های مقصد استفاده می شود .

مدیریت تبادل داده ها (Data Exchange Management) :

اگر دستگاه های مبدأ و مقصد از فرمت های مختلف داده ها استفاده می کنند ، لایه ارتباط می تواند تبادل داده ها را بین این دستگاه ها مدیریت کند و اطمینان حاصل کند که داده ها به درستی تبدیل شده اند .

مدیریت واحدهای اندازه گیری (Unit Sizing Management) :

لایه ارتباط از مدل OSI به تعیین اندازه واحدهای داده کمک می کند تا به اطمینان بیشتری از تطابق مناسب داده ها در مسیرهای مختلف برسد . لایه ارتباط به طور کلی مسئول ترجمه و تبدیل داده ها به یک فرمت مشترک و درک پذیر برای دستگاه های مختلف است ، که این کار باعث تسهیل ارتباط بین دستگاه ها با ویژگی های مختلف و افزایش امنیت و بهره وری شبکه می شود .

7 . لایه کاربرد  (Application Layer) :

لایه کاربرد ، هفتمین و آخرین لایه در مدل OSI است که مستقیماً با کاربران و برنامه ها در ارتباط است . این لایه مسئول ارائه خدمات شبکه به کاربران و برنامه ها می باشد و وظایف گوناگونی از تبادل اطلاعات گرفته تا ارتباطات مشابه در شبکه را به عهده دارد .

وظایف اصلی لایه کاربرد در مدل OSI :

ارتباط با کاربران و برنامه ها (User and Application Interaction) :

لایه کاربرد به کاربران و برنامه ها امکان می دهد تا به منابع شبکه دسترسی پیدا کنند و ارتباط با دیگر کاربران و دستگاه ها برقرار کنند .

ارائه خدمات شبکه (Network Services) :

این لایه خدمات مختلفی را برای کاربران و برنامه ها فراهم می کند ، از جمله ارسال و دریافت ایمیل ، مرور وب ، انتقال فایل ، تلفن های اینترنتی ، ویدئوکنفرانس و غیره .

مدیریت و تعیین هویت (Identity and Management) :

لایه کاربرد می تواند به مدیریت و تعیین هویت کاربران و دستگاه ها در شبکه کمک کند . این امر معمولاً با استفاده از احراز هویت (Authentication) و مجوزهای دسترسی (Authorization) انجام می شود .

مدیریت خدمات (Service Management) :

این لایه از مدل OSI می تواند به مدیریت و کنترل خدمات شبکه کمک کند ، مانند مدیریت ترافیک ، مانیتورینگ عملکرد شبکه و مدیریت اتصال ها .

تبادل اطلاعات (Information Exchange) :

لایه کاربرد به برنامه ها و کاربران امکان می دهد تا اطلاعات و داده ها را با یکدیگر تبادل کنند . این ممکن است شامل تبادل اطلاعات متنی ، تصاویر ، ویدئوها ، فایل ها و غیره باشد .

مدیریت جلسات (Session Management) :

لایه کاربرد می تواند به مدیریت جلسات و ارتباطات بین برنامه ها و کاربران در شبکه کمک کند . این به ایجاد و پایان دادن جلسات و ارتباطات مشابه می پردازد .

به طور خلاصه ، لایه کاربرد مستقیماً با نیازها و درخواست های کاربران و برنامه ها در شبکه ارتباط برقرار می کند و خدمات متنوعی را به آن ها فراهم می آورد . این لایه از مدل OSI به تعامل مؤثر و بهره وری بیشتر کاربران با شبکه کمک می کند .

مدل اینترنت (مدل TCP/IP) :

مدل اینترنت یا مدل TCP/IP ، یک مدل معماری شبکه ای است که اساس اصول و پروتکل هایی را برای طراحی و ارتقاء شبکه های کامپیوتری فراهم می کند . این مدل به طور گسترده در اینترنت و شبکه های مشابه استفاده می شود . مدل اینترنت از مدل OSI متفاوت است و در تعامل با دستگاه های مختلف در شبکه از پروتکل های TCP/IP بهره می برد .

لایه های مدل اینترنت :

1 . لایه دسترسی به شبکه (Network Access Layer) :

در این لایه ، تمرکز بر روی ارتباطات فیزیکی و دسترسی به واسط های شبکه قرار دارد . این لایه مسئول انجام و مدیریت اتصال های فیزیکی میان دستگاه ها است . وظایف این لایه شامل :

تعیین نحوه ارتباط با تکنولوژی های مختلف مانند Ethernet ، Wi-Fi ، DSL و غیره .
تشخیص و مدیریت خطاهای فیزیکی و ایجاد اتصالات پایدار و امن .
تشخیص آدرس های فیزیکی مانند آدرس MAC (Media Access Control) .
کنترل دسترسی به رسانه های انتقال داده .

2 . لایه اینترنت (Internet Layer) :

در این لایه ، مدیریت آدرس دهی ، مسیریابی ، و توزیع بسته های داده در شبکه ها انجام می شود . پروتکل IP به عنوان پروتکل اصلی این لایه مورد استفاده قرار می گیرد . وظایف این لایه عبارتند از :

اختصاص و مدیریت آدرس های IP به دستگاه ها تا بتوانند در شبکه شناسایی شوند .
مسئولیت توجیه و مدیریت مسیریابی اطلاعات در شبکه ها به صورتی که بسته ها به مقصد موردنظر برسند .
ایجاد توپولوژی شبکه از جمله شبکه های مشترک و پیچیده با تعداد زیادی مسیریاب .

3 . لایه انتقال (Transport Layer) :

در این لایه ، مدیریت ارتباطات انتقالی بین دستگاه ها صورت می پذیرد . دو پروتکل مهم در این لایه ، TCP و UDP هستند . وظایف اصلی این لایه عبارتند از :

توجه به جریان داده ها و مدیریت کنترل جریان به منظور اطمینان از انجام بهینه و پایدار ارتباطات .
تشخیص و تصحیح خطاها در ارتباطات و تضمین ارسال داده ها به صورت صحیح و کامل .
مدیریت ارتباطات تک به تک (point-to-point) و یا چند به چند (multipoint) بین دستگاه ها .

4 . لایه برنامه (Application Layer) :

این لایه مستقیماً با کاربران و برنامه ها در تعامل است و خدماتی که از شبکه می خواهند را فراهم می کند . به طور کلی ، این لایه وظایف زیر را دارد :

ارائه خدمات شبکه متنوع به کاربران و برنامه ها ، مانند ایمیل ، مرور وب ، تبادل فایل ، تلفن های اینترنتی و خدمات دیگر .
ایجاد و مدیریت ارتباطات بین دستگاه ها و برنامه ها با استفاده از پروتکل های مختلف مانند HTTP ، FTP ، SMTP ، POP3 ، IMAP و . . .

تشخیص و رفع خطاهای مرتبط با ارتباطات و ارسال و دریافت داده ها .

مقاله کامل راهنمای جامع دوربین مداربسته نیز به شما عزیزان پیشنهاد میشود

مقایسه با مدل OSI :

مدل اینترنت نسبت به مدل OSI ساده تر است . در حالی که مدل OSI ده لایه دارد ، مدل اینترنت فقط از چهار لایه تشکیل شده است . مدل اینترنت از پروتکل های TCP/IP استفاده می کند که به طور گسترده در اینترنت و شبکه های مشابه استفاده می شوند . به عنوان مثال ، IP به عنوان پروتکل اصلی لایه اینترنت ، مسئول مسیریابی و توزیع بسته های داده است .

با مدل اینترنت ، توسعه دهندگان و مدیران شبکه قادر به ارتقاء و مدیریت بهتر شبکه های خود هستند و این مدل به عنوان یک استاندارد عملکردی در طراحی و مدیریت شبکه های مختلف به کار می رود .

در این دیالوگ ، ما به تفصیل به مقایسه و توضیح دو مدل معماری شبکه ، یعنی مدل OSI و مدل اینترنت (مدل TCP/IP) پرداختیم . این دو مدل هر کدام دارای لایه های خود بوده و از پروتکل های مختلفی برای مدیریت و ارتباطات در شبکه ها استفاده می کنند .

مدل OSI ده لایه دارد و هر لایه به وظایف معین خود مشغول است . از لایه فیزیکی که به تبدیل بیت های داده به سیگنال های فیزیکی می پردازد تا لایه کاربرد که به برنامه ها و کاربران ارتباطات شبکه را فراهم می کند ، هر لایه در معماری OSI نقش خود را ایفا می کند .

مقابله ای با مدل OSI ، مدل اینترنت (مدل TCP/IP) را معرفی کردیم . این مدل با چهار لایه کاربرد ، انتقال ، اینترنت و دسترسی به شبکه سادگی بیشتری دارد . در لایه دسترسی به شبکه ، ارتباطات فیزیکی مدیریت می شود و در لایه اینترنت ، آدرس دهی و مسیریابی بسته ها انجام می شود . لایه انتقال مسئول مدیریت ارتباطات انتقالی است و لایه کاربرد به برنامه ها و کاربران ارتباطات شبکه را ارائه می دهد .

با توجه به تفاوت ها و ویژگی های هر دو مدل ، مدل اینترنت به عنوان یک استاندارد اصلی در طراحی و مدیریت شبکه ها به کار می رود . هر دو مدل در دنیای امروز به توسعه و بهبود شبکه ها کمک می کنند و با توجه به نیازها و شرایط مختلف ، مدیران شبکه می توانند از یکی از این دو مدل برای طراحی و بهینه سازی شبکه های خود استفاده کنند .

گروه داده پردازان هوشمند شمال تیمی از مهندسان ماهر و با تجربه‌ای را داراست که در طراحی و اجرای راه حل های امنیتی جامع و منطبق با نیازهای شما مهارت دارند . گروه داده پردازان هوشمند شمال به صورت سیستماتیک و با استفاده از فرایندهای منظم، پروژه را اجرا می‌کند و همچنین پشتیبانی لازم برای آن را ارائه می‌دهد. هر گونه مشکل در اجرای پروژه بلافاصله پیگیری و رفع می‌شود تا پروژه به موقع و با کیفیت تحویل داده شود.